Cele: dostrajanie się do innych:

• Skuteczne słuchanie i skuteczna obserwacja.

Podaj dalej

Uczestnicy stają jeden za drugim. Ostatnia osoba w rzędzie dotyka ramienia stojącego przed nim gracza, a gdy ten się odwróci, odgrywa przed nim krótką, prostą scenkę (np. posadzenie nasionka i podlanie go albo odkrojenie kromki chleba i posmarowania jej masłem). Po obejrzeniu pantomimy gracz próbuje ją odtworzyć przed kolejną osobą, i tak dalej. Ostatni uczestnik próbuje odgadnąć, co przedstawił pierwszy z graczy.

Adaptacje

Scenka może być dłuższa i bardziej skomplikowana lub uproszczona i przedstawiająca tylko dwie czynności.

Uczestnicy odgrywają w parach scenki, przedstawiające czynności, które wymagają współpracy dwóch osób (np. składanie dużego prześcieradła).

Do zastanowienia

Czy scenka zmieniła się w trakcie przedstawienia jej przez kolejne osoby? Dlaczego tak się stało? Czy gestykulujesz, kiedy coś opowiadasz? Dlaczego pomocne jest zauważanie mowy ciała innych osób?

Spójrz mi w oczy

Uczestnicy spacerują po sali. Za każdym razem, gdy kogoś napotykają , zatrzymują się i patrzą sobie w oczy przez 30 sekund, na zmianę opisując dokładnie wygląd oczu napotkanego kolegi – podają nie tylko kolor, ale też wszystkie zauważone szczegóły.

Adaptacje

Dzieci korzystają z lusterek, aby narysować własne oczy i kolorują swoje rysunki, zachowując wszystkich zauważone szczegóły. Grupa próbuje odgadnąć, kto jest autorem każdego rysunku.

Do zastanowienia

Dlaczego kontakt wzrokowy jest ważny, kiedy się komunikujemy? Co ci się podoba w twoich oczach? Czy idąc patrzysz przez większość czasu pod nogi, czy rozglądasz się wokół siebie? Jakie komunikaty przekazuje innym twoje spojrzenie.

Wywiady osobiste

Przygotuj jaskrawo kolorowy koc lub płótno na krześle. Dzieci siadają po kolei na nim, a reszta grupy przeprowadza z nimi wywiad. Pytania mogą dotyczyć tego, co lubią i czego nie lubią, życzeń, świąt, ulubionych książek, znienawidzonych zwierząt itp., a także ich konkretnych zainteresowań.

Adaptacja

Weź dwa krzesła, jedno dla osoby, z którą przeprowadza się wywiad, a drugie dla przeprowadzających (na ochotnika), którzy podchodzą, siadają i zadają jedno pytanie, a następnie wracają na miejsce na widowni.

Do zastanowienia

Jak to jest, kiedy ma się szansę mówić o sobie? Jak się ma udzielanie wywiadu do rozmowy z kimś? Porozmawiajcie o kolejności wypowiadania się w rozmowie i zadawaniu pytań, by pokazać, że jest się rzeczywiście zainteresowanym współrozmówcą. Jak się czujesz, kiedy przyjaciel zadania ci pytania, dotyczące ciebie?

źródło: D. M. Plummer, Jak kształtować umiejętności społeczne…, 2010