W zabawie Chodzimy cicho i powoli dzieci kotwiczyły uwagę na doznaniach odczuwalnych w stopach i nogach podczas świadomego chodzenia. W następnej zabawie pod nazwą „Życzliwość na każdym kroku dzieci również chodzą po cichu, powoli i świadomie, ale z każdym krokiem przesyłają jakieś przyjazne życzenie. W obu tych zabawach dzieci chodzą tam i z powrotem między punktem początkowym a końcowym. Według instrukcji te dwa punkty można oznaczyć taśmą i za pomocą dzwonka sygnalizować, kiedy dzieci mają zacząć ćwiczenie. Te przedmioty nie są niezbędne. Dzieci mogą chodzić między dowolnym punktem początkowym a końcowym, a polecenia możesz wydawać ustnie.

Poprzedni:

Życzliwość na każdym kroku

Chodzimy powoli, świadomie. Za każdym krokiem cicho przekazujemy przyjazne życzenie.

Umiejętności życiowe: skupienie, troskliwość

Grupy wiekowe: wszystkie

Prowadzenie zabawy

1. Rozpoczniecie na pierwszej linii i powoli podejdźcie do drugiej linii. Przy każdym kroku po cichu prześlijcie przyjazne życzenie. Patrzcie w dół, aby łatwiej się skoncentrować.
2. Kiedy zadzwonię dzwoneczkiem, zacznijcie iść powoli do drugiej linii. Zadzwoń dzwonkiem.
3. Stawiając każdy krok, cicho składajcie samym sobie przyjazne życzenia. „Chcę być szczęśliwy i silny. Życzę sobie spokoju i zadowolenia. Niech moje dotychczasowe smutki znikną”. Można wykorzystać te życzenia lub wymyślić inne, które bardziej wam odpowiadają, i powtórzyć je po cichu.
4. Gdy dojdziecie do drugiej linii, powoli obróćcie się i czekajcie na dzwonek – będzie to sygnał do wznowienia spaceru. Podczas czekania nadal składajcie sobie przyjazne życzenia. Poczekaj, aż wszyscy dojdą do drugiej linii i wówczas zadzwoń.
5. Idźcie z powrotem do pierwszej linii. Tym razem przy pierwszym kroku po cichu przesyłajcie przyjazne życzenie komuś, kogo kochacie. Własnymi słowami powiedzcie coś takiego: „Życzę ci szczęścia. Chcę, żebyś był silny, zdrowy i czuł się bezpiecznie”. Gdy dojdziecie do pierwszej linii, powoli obróćcie się i czekajcie na dzwonek – będzie to sygnał do wznowienia spaceru. Podczas czekania nadal składajcie przyjazne życzenia. Zadzwoń dzwonkiem.
6. Zróbmy to jeszcze raz. Tym razem przy każdym kroku po cichu prześlijcie przyjazne życzenie komuś, kogo nie znacie zbyt dobrze lub komuś obcemu. Własnymi słowami powiedzcie mniej więcej tak: „Życzę ci, żebyś był zadowolony. Chcę, abyś miał wszystko, czego potrzebujesz”. Kiedy dojdziecie do drugiej linii, powoli obróćcie się i czekajcie na dzwonek będący sygnałem do wznowienia spaceru. Podczas czekania nadal składajcie przyjazne życzenia. Jeśli uczestnikami zabawy są małe dzieci, pomiń punkt 7 i przejdź od razu do punktu 8.
7. Tym razem podczas spaceru od jednej linii do drugiej przy każdym kroku będziecie wysyłać przyjazne życzenia kłopotliwej osobie, o ile nie czujecie się z tym niezręcznie. Wybierzcie kogoś, kto was drażni lub działa wam na nerwy, ale nie wywołuje bardzo silnych negatywnych uczuć. Własnymi słowami powiedzcie coś takiego: „Chciałbym, żebyś był szczęśliwy. Życzę ci spokoju i zadowolenia”. Niech każdy wymyśli słowa i życzenia, które może wypowiedzieć bez oporów, powtórzy je po cichu. Jeśli nie chcecie przesyłać przyjaznych życzeń żadnej kłopotliwej osobie, to nic nie szkodzi. Wybierzcie kogoś innego albo prześlijcie przyjazne życzenia swojemu zwierzęciu domowemu lub sobie. Gdy dojdziecie do linii, powoli obróćcie się i czekajcie na dzwonek. Podczas czekanie nadal składajcie przyjazne życzenia.
8. Teraz przy każdym kroku cicho przesyłajcie przyjazne życzenie całej naszej planecie i wszystkim jej mieszkańcom, ludziom i zwierzętom. Własnymi słowami powiedzcie mniej więcej tak: „Życzę wszystkim szczęścia, zdrowia i bezpieczeństwa. Chcę, abyśmy wszyscy byli silni i żyli razem w pokoju. Pragnę, aby każdy miał to, czego potrzebuje”. Po pewnej praktyce nie trzeba już zaznaczać linii na podłodze bo dzieci będą przygotowane do spacerów na dłuższych dystansach.

Wskazówki

1. Aby podkreślić motyw wdzięczności (zamiast życzliwości), modyfikuj tę zabawę, proponując dzieciom Wdzięczność na każdym kroku, ale za każdym razem, gdy dzieci stawiają krok, niech cicho mówią „dziękuję”, kierując to słowo do kogoś (lub czegoś), o kim (o czym) myślą z wdzięcznością.

źródło: Susan Kaiser Grenlandii, Zabawa w uważność… 2017